Brama Grodzka to granica dwóch światów, przejście z dawnego Miasta Żydowskiego do Miasta Chrześcijańskiego. Nazywana także Bramą Żydowską, prowadziła od miasta w kierunku grodu na zamku. Była jedną z dwóch głównych bram miasta w obwodzie murów obronnych powstałych dzięki Kazimierzowi Wielkiemu po najeździe Tatarów. Miała pierwotnie 12 metrów wysokości i formę czworoboczną, dwukondygnacyjną i posiadała otwory strzelnicze. Bramy pilnowali strażnicy aby nikt nocą nie mógł się przez nią wydostać z miasta. Przepisy pod tym względem były tak surowe że nie wolno jej było otwierać nawet dla samego króla. Do XVII wieku między wzgórzem zamkowym a Bramą Grodzką był most zwodzony, opuszczany przy pomocy żurawia który później został rozebrany a fosa zasypana. Bramę Grodzką przebudowano w latach osiemdziesiątych XVIII wieku według projektu królewskiego architekta Dominika Merlini, twórcy warszawskich Łazienek. O dacie ukończenia prac dowiemy się dzięki dacie na fasadzie od ulicy Grodzkiej. Między wojnami była domem mieszkalnym. Po II wojnie światowej mieściło się tutaj Liceum Plastyczne. Dzisiaj jest tutaj Ośrodek Brama Grodzka Teatr NN. Możemy tutaj odbyć wirtualny spacer po ulicach których już nie ma w Lublinie.
Mijając Bramę Grodzką i idąc dalej pod górę ulicą Grodzką możemy oglądać zabytkowe kamieniczki, zbudowane w XV - XVIII wieku a przebudowane w XIX wieku z renowacją fasad w 1954 roku. Przy ulicy Grodzkiej mieszkali członkowie palestry Trybunału Koronnego. Przy Bramie Grodzkiej od strony zamku przy ulicy Podwale stoi symboliczna latarnia która pali się dzień i noc symbolizując miasto którego już nie ma. Tak dojdziemy do Placu po Farze.